Gönül ey mah-ru aşkınla aram etmeden kaldı

Gönül ey mah-rû aşkınla ârâm etmeden kaldı
O zülf ü kâkülün endişesiyle dil şiken kaldı
Ne bağ-ı dilkeşin verd-i seref razısın ayâ kim
Derununda Münirin lezzet-i bûs-i dehen kaldı